Firma Spiller & Burr była na trzecim miejscu pod względem ilości produkowanej broni dla Konfederacji.
Edward N. Spiller prowadził niewielką firmę w Baltimore, Maryland.
Ze względu na swoje południowe sympatie przeprowadził się do Richmond w Wirginii gdy wybuchła wojna. David J. Burr urodzony i zamieszkały w Richmond, od wielu lat prowadził warsztat produkujący silniki parowe. Razem z Jamesem H. Burtonem, podpułkownikiem Armii Konfederatów, dowódcą zbrojowni CSA, założyli spółkę.
Burton był uważany za niezrównany autorytet w kwestii wytwarzania uzbrojenia nie tylko u Konfederatów, ale również w reszcie stanów. Zdobył doświadczenie jako Naczelny Zbrojmistrz w Harper’s Ferry i Główny Inżynier w królewskiej fabryce broni drobnej Enfielda w Angli.
Spółka została założona dwudziestego grudnia 1861 roku aby wyprodukować 15,000 rewolwerów dla Konfederacji.
Burton uzyskał kontakt od rządu oraz przygotował maszyny i narzędzia do produkcji broni. Firma otrzymała kontrakt na wspomniane wcześniej 15,000 sztuk o kalibrze .36, na wzór Colta Navy 1851.
Nie wiadomo, dlaczego przed samym rozpoczęciem produkcji okazało się, że zostały oparte na projekcie Whitneya. Możliwe, że partnerzy uznali odlaną z mosiądzu ramę za łatwiejszą w obróbce i tańszą niż rama Colta z osobnym czarnym uchwytem, lub też chcieli uniknąć niedogodności związanych z otwartą ramą. Firma przewiozła maszyny i plany z fabryki rewolwerów Robinsona w Richmond, wliczając w to również kontrakt na produkcję rewolwerów opartą na wzorze Whitneya, co również mogło być przyczyną tej zmiany.
Fabryka Robinsona zaczęła produkcję karabinów dla kawalerii, które nazywano później Sharpsami Robinsona.
27 maja 1862 roku Burton został przeniesiony z Richmond do Georgii aby stworzyć arsenał. Spowodowało to zmianę lokalizacji Spiller & Burr na Atlantę. Pierwsze rewolwery wykończono już na nowym miejscu a niewielka ich ilość, prawdopodobnie nie więcej niż piętnaście zostało dostarczonych do departamentu wojny.
MODEL PIERWSZY
Niewielu ludzi wie, że Spiller & Burr stworzyło dwa modele broni. Model pierwszy doczekał się dwóch wersji. Najwcześniejsza wersja jest prawie dokładną kopią rewolweru Whitneya, za wyjątkiem żelaznej ramy którą powleczono mosiądzem za pomocą elektrolizy. Posiadał otwartą przestrzeń między bębnem a lufą. Lufę przykręcono do ramy i przechodziła ona aż do środka. Widoczne są gwinty tak samo jak pochodzący z tego samego okresu Remington New Model Army.
Major W.S Downer sprawdził pierwsze sztuki i zalecił dokonanie pewnych zmian:
- wykonać ramę z solidnego mosiądzu zamiast platerowanej.
- zrezygnować z zaczepu kulowego pobojczyka i zastąpić go zaczepem identycznym jak w rewolwerze Colta
- dokonać nacięć pomiędzy kominkami aby kurek mógł z łatwością zablokować bęben w pozycji bezpiecznej.
- kaliber był nieznacznie mniejszy niż .36, co należało skorygować.
Zachował się tylko jeden egzemplarz tego prototypowego modelu. (zdjęcie numer 1) Oznaczono go numerem 13. Rewolwer leżący poniżej to numer 23 posiadający już wszelkie zmiany sugerowane przez Majora Downera. To również jedyny znany egzemplarz.
Firma nie wyprodukowała żadnego rewolweru aż do wiosny 1863 kiedy ukończono i dostarczono czterdzieści jednostek do zbrojowni Macon w Burton. Przypuszczalnie były to rewolwery pierwszego typu po dokonaniu zmian. Niestety, 33 sztuki zostały odesłane po przetestowaniu. Nosiły uszkodzenia nienadające się do naprawy, w większości rewolwerów uchwyt górny ramy został wygięty siłą eksplodującego w komorach prochu. Siedem pozostałych przyjęto na stan. Jeden z nich to właśnie egzemplarz z numerem 23.
Porażka przyczyniła się do poszukiwań sposobów na wzmocnienie ramy rewolweru. Doprowadziło to do powstania modelu drugiego.
MODEL DRUGI
Po incydencie z jakością, wszystkie sztuki należały już do modelu drugiego. Ramę wzmocniono w części przedniej co spowodowało ukrycie wcześniej widocznych gwintów a pogrubienie ramy wypełniło otwartą przestrzeń. Powstał typowy Spiller, znany wszystkim kolekcjonerom. Niestety, wzmocnienie ramy nie rozwiązało problemów. Istnieje dużo jednostek z rozdętym uchwytem górnym ramy.
Numery seryjne modelu drugiego zaczynają się od jedynki. Cylinder, pobojczyk i osłona spustu, są wymienne z częściami Whitheya i nie ma między nimi żadnej widocznej różnicy. (Po stronie Unii to samo zrobiono z około tysiącem jednostek Whitneya produkowanymi przez Marstona).
Długości luf w poszczególnych egzemplarzach Spiller & Burr różnią się. Oscylują pomiędzy sześć a siedem cali. Lufa posiadała progresywny, siedmiopolowy gwint, prawoskrętny.
Przypuszczalnie tylko co piąty lub co szósty rewolwer był oznaczany nazwą producenta. Używano dwóch różnych kompletów znaczników, a tylko połowa wszystkich wyprodukowanych jednostek doczekała się oznaczeń CS na ramie, po lewej lub po prawej stronie. Numery seryjne tłoczono w różnych miejscach broni, używano jednocześnie trzech różnych zestawów znaczników.
Ramę odlano z mosiądzu a jej kolor waha się od żółtego do różowego. Kolor spowodowany był różną zawartością miedzi w użytym stopie, tak jak w rewolwerach Griswold & Gunnison.
Tak samo też jak w Griswold & Gunnison, używano skręconych sztab żelaza by zrobić bębny, ale linie skręceń są widoczne tylko na paru rewolwerach, i zawsze w kierunku odwrotnym niż w Griswold & Gunnison.
Istnieją dwa bardzo rzadkie egzemplarze z zaokrąglanymi krawędziami mosiężnej ramy. Zdjęcie ukazuje egzemplarz o numerze 1076 który posiada rękojeść krytą gutaperką. Egzemplarz 1169 również posiada zaokrąglone krawędzie ale otrzymał standardowe orzechowe okładziny.
Wiekszość rewolwerów Spiller & Burr zostało wyprodukowanych dla Armii Tennessee i trafiło na zachodni front wojny. W czerwcu 1863 roku Spiller & Burr zniechęceni problemami z jakimi musieli się zmagać, zaproponowali Konfederacji wykupienie swojej fabryki. Propozycja została odrzucona, więc kontynuowali produkcję, aż do stycznia 1864 kiedy spółka została ostatecznie sprzedana. Rząd Konfederacji przeniósł maszyny i narzędzia do Macon w Georgii.
Opierając się na spisach, Spiller & Burr wyprodukowali około 840 sztuk do siódmego stycznia 1864 roku, a po przejęciu jeszcze czterysta sztuk, czyli podczas swojego istnienia stworzyli około 1250 rewolwerów. Dość mało, patrząc na zakontraktowaną ilość piętnastu tysięcy…
Fabryka zaprzestała działalności w grudniu 1864 gdy do Macon zbliżały się oddziały Shermana. Maszyny rozebrano i wywieziono, a produkcji nigdy nie wznowiono.
Tekst przetłumaczony i podesłany przez czytelnika i entuzjastę https://www.facebook.com/peter.heimdallr